Deze week werd mijn jongste 5

Deze week werd mijn jongste 5. Maar bij ons 's ochtends geen gespannen kindervoetjes op de trap.

Geen vroege, opgewonden stemmetjes, die vragen of het al tijd is voor cadeautjes.

Geen grote, open ogen bij het zien van alle ballonnen.

Geen versierde ontbijttafel.

Maar stilte.

Als gescheiden ouder word je wakker met een vreemd gevoel op zulke dagen. Je weet dat er ergens anders wél een feestje is. Dat er wél slingers hangen. Dat er wél cadeautjes worden uitgepakt.

Maar niet bij jou thuis.

Dus wacht je op je moment.

Deze keer kwam dat moment na school. Ik zag hem al van ver aanrennen. Zijn ogen straalden en zijn stem sloeg over van enthousiasme, toen hij vertelde over zijn dag.

Zijn traktaties, het rondgaan door de school, dat de klas voor hem zong, dat ie kaarsjes uit mocht blazen en...

“Pap? Er zijn nog chocolaatjes over van de meesters en juffen hoor. Mag ik er dan nog eentje?"

Voor anderen misschien een doodgewoon tafereel.

Voor mij is het goud waard.

Want weet je...

In een ouderschapsplan is een rooster leidend. Je viert niet altijd op de dag zelf. Je verdeelt, je plant, je schikt.

Het is wat het is…

Waardoor het de kunst wordt om zoveel mogelijk te kijken naar de momenten die er wel zijn. Om deze niet voor vanzelfsprekend te nemen. En er bewust van te genieten.

Want als er iets is, dat ik heb geleerd de afgelopen jaren, dan is het wel om op een andere manier te leren kijken.

Of je ziet wat er wél kan. En wat er wél is.
Of je blijft hangen in wat er ontbreekt.

Dat is de keuze.

En die keuze is allesbepalend voor de toon van onze dag.

Meepraten over dit verhaal op LinkedIn?
Volg deze link.